Emocjonalna moc opowieści w terapii

Chloe miała 39 lat, kiedy po raz pierwszy mnie zobaczyła. Dokładnie tak stary jak ja. Przeszła rok terapii PTSD w NHS po urodzeniu martwego dziecka, kiedy zasugerowano jej długoterminową pracę, ponieważ pozostała niechętna próbie ponownego zajścia w ciążę, mimo że zarówno ona, jak i Fergus nadal chcą kolejnego dziecka. Powiedziano jej, że jej niechęć może wskazywać na jakąś traumę w jej przeszłości, z którą pomoże jej długoterminowa terapia analityczna, ale taka trauma nie okazała się łatwa do wyśledzenia. Pochodziła z pary przepracowanych i nieco zaabsorbowanych rodziców, którzy zdecydowali, że posiadanie jednego dziecka jest w sam raz dla ich stylu życia, a ich uwaga na nią była nieco eliptyczna, ale łagodna. Chloe spekulowała, że być może zwracanie uwagi na więcej niż jedno małe dziecko naraz było czymś, czego nie wiedziała, jak dopasować się do jej stylu życia.

jednak wyczułem, że trauma porodu martwego, a tym bardziej jego niewytłumaczalność, pozostała surowa, mimo że wykonała terapię skoncentrowaną na PTSD, której często używała jako tarczy przed ponownym otwarciem incydentu ze mną. Tylko raz podczas jednej z pierwszych sesji opowiedziała mi całą historię, ale udało mi się wywołać u mnie objawy PTSD, ponieważ przychodziło mi to do głowy, a nawet pojawiało się w moich snach.

obudziła się pewnego wiosennego poranka, powiedziała, jakieś trzy tygodnie przed terminem, z dziwnym poczuciem, że coś jest nie tak. Pamiętała, że przez jakiś czas leżała w łóżku, delikatnie poruszała swoim ciałem, próbując sprawdzić, czy nie ma żadnych oznak niezwykłego dyskomfortu lub zbliżającego się porodu. Nie było. Pamiętała, że myśląc, że to prawdziwy luksus móc zostać w takim łóżku, ponieważ nie tylko ona właśnie zaczęła swój urlop macierzyński, ale Jackson zdawał się spać późno. Wiedziała, że jest późno, ponieważ Fergus już poszedł do pracy, a zapach jego wody po goleniu utrzymywał się przyjemnie w półmroku. Chociaż obie jej ciąże były gładkie, cierpiała na zwykłą wyczerpującą bezsenność ostatnich etapów, więc było zupełnie niespotykane, aby przespać się w ten sposób. Wstała, aby zdjąć telefon z ładowarki, co potwierdziło, że rzeczywiście jest prawie ósma, i poszła prosto z powrotem do łóżka, po prostu zdała sobie sprawę, co jest nie tak. Nie było ruchu. Leżała tam, mając nadzieję, że Jackson zajmie jeszcze kilka minut, aby ją zawołać, wykonując wszystkie swoje zwykłe sztuczki, aby obudzić dziecko, obracając się na boku, zwijając nogi do góry, a następnie rozciągając je, łaskotając brzuch, a na koniec szturchając go w desperacji. Nic. Chloe powiedziała, że wkrótce po tym nastąpił szczególny moment, który nie oznaczał, że żaden stopień fałszywej nadziei-dawanie Fergusowi lub personelowi szpitala później nie może jej odwieść od cichej wiedzy o straszliwej rzeczywistości. Jej córeczka zmarła.

(wyciąg z at Arm ’ s Length in Clinical Narratives in Relational Psychoanalysis: Stories From Adolescence to the Consulting Room – Routledge)

co jest takiego w historiach, które poruszają nas w sposób, który robi kilka innych rzeczy? Czy chodzi o traumę, napięcie, czy o przyziemne szczegóły codziennego makijażu? Jako terapeuta uważam, że słuchanie historii jest ważną częścią tego, co robię na co dzień. I oczywiście, jest wiele różnych historii, które wchodzą do mojego pokoju konsultacyjnego, tych pełnych napięcia, gdzie prawie muszę wstrzymać oddech podczas ich opowiadania, tych, które ujawniają tajemnicę, z którą narrator jeszcze się nie pogodził, i tych, które wydają się bardziej zwyczajnymi opowieściami o codziennych nieszczęściach.

można tu łatwo rozpoznać paralelę z postaciami literackimi w powieściach, baśniach i opowiadaniach. W zależności od gatunku, stylu pisania autora i czytelnictwa, do którego są adresowane, fikcyjne historie są tak różne, jak te, które wchodzą do mojego pokoju konsultacyjnego. Jeśli chodzi o literaturę, czytelnicy mają swój ulubiony gatunek, ale mam tendencję do myślenia, że czytelnicy, którzy nie czytają fikcji, aby uciec lub podnieść poziom adrenaliny, czytają, aby dowiedzieć się o sobie poprzez doświadczanie empatii dla drugiego.

i powiedziałbym, że ten ostatni jest niezwykle blisko tego, co dzieje się w pokoju konsultacyjnym między terapeutą a klientem. Terapeuta słucha historii klienta z empatią (przynajmniej przez większość czasu!), które jest doświadczeniem stawiania się w czyimś miejscu. Osobiście historie, które poruszają mnie najbardziej, Czy to odkrywcze, czy dramatyczne i często traumatyczne, to te, które są zakorzenione w zwyczajności. To pozornie przyziemne szczegóły codziennego życia, w których możemy się umiejscowić i zacząć rozumieć czyjeś uczucia.

w wyciągu z fikcyjnego opowiadania powyżej, Chloe doświadczyła bardzo traumatycznej straty, nagłej śmierci swojej córeczki w pełnym wymiarze czasu. Ale to nie jest obiektywna trauma, która nas porusza, ale jej stopniowe przejście przez tkankę codziennego życia od nadziei na przyszłość, na którą może się doczekać nagłej utraty i zimnego uścisku traumy na układ nerwowy. Choć może nie wszyscy dzielimy z nią podobne doświadczenia, większość z nas ma poczucie, jak wygląda nagła strata. Tak więc, w procesie opowiadania historii, czy to w fikcji, czy w obecności terapeuty w sali Konsultacyjnej, odnajdujemy się poprzez łączenie się z drugim doświadczeniem rzeczywistości emocjonalnej.

12 października o godzinie 18: 00 w Stillpoint Spaces w Farringdon poprowadzę warsztaty na temat potęgi opowieści